“I was born lost and take no pleasure in being found.”
― John Steinbeck, Travels with Charley: In Search of America

In groep 8 van de lagere school werden de kinderen gevraagd een stukje te schrijven over hun toekomstplannen. We wisten het toen nog niet, maar deze stukjes werden na afloop van onze –uiteraard sprankelende-  afscheidsmusical in verkorte versie voorgedragen door onze lerares. Hilariteit en gêne alom, natuurlijk: sommigen zagen zichzelf later al in een dikke BMW, anderen wilden trouwen en drie kinderen, en menigeen wilde dokter, brandweer, jufvrouw, of iets anders invloedrijks worden – oliesjeik bijvoorbeeld.

In mijn ogen had ik twee toekomstmogelijkheden: het leven van kinderboekenschrijfster of van een wereldreizigster. Tot de dag vandaag herinner ik me het geestesbeeld dat ik had toen ik de laatste optie op papier zette: boven de savanne van Afrika zweeft een luchtballon in de gouden gloed van de middagzon. Om mijn nek hangt een verrekijker, ik heb een zakmes en een koffer bij me, en draag een beige pakje en zo’n kolonisten-verantwoord tropenhoedje. Vanuit mijn mandje zie ik daar beneden giraffes, zebra’s, olifanten en leeuwen, en al deze observaties noteer ik nauwkeurig in een klein notitieboekje.
Het publiek van ouders en bijvolk lachte, ik bloosde, en later kreeg ik van de ‘grote zus’ van een van mijn klasgenoten een bemoedigende schouderklop. Ik had geen idee waarom.

Het is zo’n 17 jaar later. De wekker gaat. Ik trek mijn pantoffels aan, slof naar de woonkamer om de verwarming aan te zetten, de huisrat Miep los te laten, en mijn telefoon te pakken. Daarna schuifel ik snel weer terug mijn bed in en ga via mijn telefoon naar Instagram. Via het zoeken op hashtags bekijk ik foto’s van plekken die ik wil bezoeken: #nashville, #louisiana, #neworleans, #grandcanyon, #route66…
’s Avonds doe ik hetzelfde via Google Streetview: ik vind mezelf in de straten van New York, Boston, Chicago en Washington. De tijd gaat te veel snel als ik op internet zoek naar foto’s van Montana, Texas en Florida, of de kaart van de Verenigde Staten bekijk, en probeer te kiezen welke steden en plaatsjes ik wil bezoeken als ik daar eenmaal zou zijn (wie wil er nu niet naar een plek met de naam Tallahassee?!).

Mijn adem stokt van enthousiasme bij het lezen van “Song of Myself” van Walt Whitman, ik heb een enórme zwak voor John Steinbeck, wil weten hoe de setting van Faulkners boeken in het echt is, Jack Karouacs On the Road maakte me enthousiast voor road trips, en ik had zo graag meegereden door de zuidelijke staten met Zora Neale Hurston, op zoek naar folklore en avontuur!
Als ik de muziek van John Denver, Tom Waits, of The Head and the Heart op zet, zit ik achter het stuur van een busje onderweg naar Red Rock Desert in Utah, of Yosemite Park, of de Louisiana Swamps.

Die luchtballon boven Afrika heeft plaatsgemaakt voor een gemotoriseerd voertuig in de Verenigde Staten. Een kolonistenhoedje is niet nodig, ongepast, en waarschijnlijk niet eens groot genoeg voor op mijn hoofd. Mijn zakmes komt niet door de vliegveldbeveiliging en de koffer wordt een backpack.
Het is moeilijk uit te leggen -zonder anderen bang te maken met een overmaat aan passie, enthousiasme en bijbehorend gezwaai met armen, en gewapper met handen – waarom deze droom de anderen overstijgt, waarom een reis door Amerika belangrijker voor me is dan verliefd worden, of het krijgen van kinderen, of het hebben van afwasmachine, auto, of een iPad.
Reizen door Amerika combineert alles waar ik enthousiast van word: de drang om onderweg te zijn, lange stukken highway, mijn liefde voor de geschiedenis van Amerika, de literatuur, de muziek, de natuur: alles wil ik zien, voelen en ruiken. Budweiser drinken in een Honkey Tonk in Nashville, bang zijn voor eventueel bezoek van beren in een National Park, met een boot de Mississippi op, oude plantages zien, de Vietnam Veterans Memorial bezoeken, en de Blues horen in de Delta: ik wil het!

In een tijd waarin je vrij gemakkelijk gevangen zit in een web van geld verdienen, studieschuld aflossen, en je hypotheek betalen, is het soms lastig om je te herinneren waar je het allemaal voor doet. Lang heb ik gedacht dat het mij ontbrak aan een specifieke passie of toekomstperspectief – alsof het hebben van een vijf-jarenplan een garantie is op een efficiënt en gelukkig leven. Na mijn terugkomst uit Canada vond ik het frustrerend dat ik niet wist wat ik wilde worden, en alleen maar nóg meer wilde zien. The Traveler’s Curse.

Nu pas snap ik dat schaarste aan middelen (geld, voornamelijk) om te doen wat je het liefste doet, niet betekent dat dingen niet kunnen: het kost alleen wat meer moeite en tijd.
In februari ga ik een opleiding tot Engels lerares volgen: het is een investering, zodat ik later genoeg geld heb om te reizen in vakanties, eventueel in het buitenland te werken, en tegelijkertijd bezig kan zijn met het mooiste dat er is: ouwehoeren over taal, cultuur, en het onderschatte belang van de apostrof.

En over een paar jaar zit ik in dat busje, kijk ik uit over de Grand Canyon, en noteer ik al mijn observaties nauwkeurig in een klein notitieboekje.