“One of the most significant facts about us may finally be that we all begin with the natural equipment to live a thousand kinds of life but end in the end having lived only one.”

— Clifford Geertz, The Impact of the Concept of Culture on the Concept of Man

Urban Dictionary:

Wallflower:

a type of loner. seemingly shy folks who no one really knows. Often some of the most interesting people if one actually talks to them. Cute.

“Je hoeft niet alle voetbalwedstrijden thuis op de bank te kijken”, zei ik tegen mezelf.  Natuurlijk kan ik dan ongegeneerd in mijn huispak tegen de televisie blèren wanneer er een scoormogelijkheid zich voordoet, ondertussen genietend van koffie en een makkelijke maaltijd als gebakken courgette met ketchup.  Toch is dat niet heel sociaal en het getuigt ook niet bepaald van gemeenschapszin; iets dat juist zo prominent aanwezig zou moeten zijn tijdens het WK.

Dus ik stond daar in de kroeg, alleen, tussen kleine clubjes mensen die geanimeerd met elkaar stonden en zaten te praten: geen gesprekken van hoogstaand niveau, maar dat hoeft ook niet als je aan de bar je bier zit weg te drinken tijdens een belangrijke voetbalwedstrijd.  Vanaf de muur keek ik uit over de bar, dronk mijn cola-light, luisterde ik naar de mensen, lachte wat mee als een soort zwaan-kleef-aan, en had af en toe een mini-gesprekje met de uiterst vriendelijke kroeg-eigenaar. Oh, en ik keek voetbal.

Als ik iets vertegenwoordigde gisteravond, dan was het wel het muurbloempjes-volk. Het lukte me niet om over mezelf heen te stappen: om boven dit tijdelijke sociale onvermogen en de bijkomende onzekerheid uit te stijgen, en actief te gaan praten met anderen. Ik stond daar maar en vroeg me af hoe anderen dat deden; hoe ik dat zelf deed als ik in mijn eentje de kroeg in ging in Amsterdam, en waarom het nu niet lukte, en vooral: waarom het zo mislukt voelde.

Maar misschien is af en toe een muurbloempje zijn wel de ultieme vorm van zelfreflectie: je bewust zijn van jezelf, de ruimte die je inneemt of die je probeert niet in te nemen, en het knagende gevoel dat het je niet lukt om sociaal en spontaan te doen omdat je dat –in alle eerlijkheid- simpelweg niet altijd bent.  Je kunt weinig anders dan het accepteren, en anderen hebben eigenlijk maar hetzelfde te doen. Misschien is er geen eerlijker mens te vinden bij sociale gelegenheden dan de muurbloem:  er is geen show, geen masker, en geen poespas. Er is alleen het onvermogen om in te voegen.

Omdat ik mezelf niet wilde laten kennen, bleef ik tot het einde: ik heb gejuicht,  één biertje gedronken en na de wedstrijd ben ik een rondje gaan fietsen. Eenmaal thuis heb ik mijn huispak aangetrokken,  chocolademelk gemaakt, plantjes verpot, en ben daarna een boek gaan lezen over post-koloniale studies.

Hoe graag ik ook had gewild, de innerlijke kluizenaar valt niet altijd te overschreeuwen. En dat hoeft eigenlijk ook helemaal niet: dan maar een avondje bankhangen en schreeuwen naar de t.v.

 

If You Forget Me

 

 I want you to know

one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

Pablo Neruda

“Be nobody’s darling;
Be an outcast.
Take the contradictions
Of your life
And wrap around
You like a shawl,
To parry stones
To keep you warm.”

— Alice Walker (via http://ghazaldesk.tumblr.com/)