Zoeken op Google: “Vacatures Amsterdam”. Als je als verse werkloze zoiets intypt is een mineurstemming direct gegarandeerd. De eerste de beste site dan maar. Scrollen, scrollen, scrollen. De frustratie groeit: je wrijft om de vijf seconden met je hand over je gezicht alsof je die naar beneden zakkende mondhoeken nog tot een neutrale uitdrukking zou kunnen overhalen. Je rechterbeen trilt: een teken van aankomende hersenkortsluiting terwijl je ogen steeds maar weer over die onmogelijke functienamen glijden. De spanning bouwt zich op. Snel verder klikken naar de volgende pagina: diezelfde onduidelijke benamingen voor abstracte vacatures waarvoor je toch nooit in aanmerking komt, en continu datzelfde afschuwelijke woord in beeld dat voor alles staat waar jij nooit en te nimmer mee geassocieerd wil worden: Sales.

Account Manager, Sales Manager, Sales & Marketing Manager, Commercial Excellence Manager. Als dit niet bevalt dan zijn er in Amsterdam nog wel banen beschikbaar als Scheduler, Projectleider Civiele Betonbouw, Accountmanager Binnendienst B2b, Docent Maintenance Repair Overhaul, of Senior Recruitment Consultant.

Het spijt me, lieve mensen van de moderne maatschappij, maar ik weet niet wat dat voor werk ís! Nu wil ik best toegeven dat ik ook wat koppig ben wanneer het neerkomt op het proberen te begrijpen van zulke functies: als je zo’n bombastische naam moet geven aan een baan, dan associeer ik dat zonder omwegen met gebakken lucht. Bij het lezen van zulke functienamen gaan alle alarmbellen rinkelen: veel praatjes, strakke bloesjes, grote horloges, gel in het haar, druk, druk, druk, mooie glimmende Volkswagen Golf leaseauto, maar een overlevingsvlot kunnen bouwen ten tijden van een Zombie- Apocalyps, ho maar!

Het zal bést dat bovengenoemde functienamen bij banen horen waar je tot in den treuren door kunt groeien; waarmee je -als je maar hard genoeg werkt- uiteindelijk CEO (ook zo’n term) van het bedrijf zou kunnen worden, en dat het allemaal in de praktijk een stuk leuker, makkelijker, en dankbaarder werk is dan het van een afstand lijkt. Eerlijk is eerlijk: ook ik heb me even achter de oren gekrabd en me afgevraagd of ik op zulke functies zou moeten reageren, toen een vriend mij vertelde dat het “tijd [was] om nu serieus te worden”.

Maar mijn vertrouwen in het huidige economische klimaat is behoorlijk geslonken, en voor iemand die haar leven het liefst inricht op basis van de termen “simpel” en “overzichtelijk”, zijn dit soort functies ietwat beangstigend. Daarbij heb ik mijn hoop net gevestigd op mijn nieuwe “money jar” waar ik geld in stop voor een reis, of iets bescheidens als een alpacaboerderij op Cape Clear Island, en als ik daar wil werken kan ik niet aankomen met het verzoek om een baan als “Sales Support Executive”.

’s Werelds hoop ligt in het leren van een heus vák: als ik alles opnieuw mocht doen dan zou ik meubelmaker worden, of schoenmaker, verpleegkundige, of basisschool lerares: werk met praktisch nut. Ook wel zo handig tijdens die Zombie- Apocalyps, want mocht de ruimte op het reddingsvlot beperkt zijn, dan mag ik tenminste mee om het vlot bij elkaar te houden, schoenen te repareren met modder en riet, wonden te ontsmetten, of per ongeluk geboren kinderen kennis te laten maken met de woorden “boom”, “roos”, “vis”, en “zombie”.

“No matter how busy you may think you are, you must find time for reading, or surrender yourself to self-chosen ignorance.”

– Confucius

Oh! De luxe voor het volk dat niet van lezen houdt! Zoveel vrije tijd, en nooit de alom aanwezige tijdsdruk wanneer de kasten in kamer of huis uitsluitend gevuld zijn met prullaria en esthetisch verantwoorde artefacten als vazen, kaarsen, of een fotolijst.

Wat een contrast met de kasten in de huizen van lees-liefhebbers. Iedere plank in iedere kamer gevuld met boeken: sommigen gelezen, sommigen maar half. Veel gekregen, nog meer zelf gekocht. Stapels titels die vragen om aandacht en zo weinig tijd! Weinig tijd want het dagelijks leven raast maar door: er moet worden gewerkt, of werk moet worden gezocht. Er moet gegeten worden en gedronken, vrienden en familie willen aandacht. Fysieke activiteit is belangrijk, net als nachtrust. En ondertussen die boeken in de kast, die je herinneren aan hoe kort een mensenleven duurt, en hoe dit leven wordt gevuld met ordinaire bedrijvigheid terwijl al die verhalen op je wachten; zuchtend van ongeduld, jammerend van ellende. Inmiddels weet je dat het niet de klok, maar de geur van het boek is die het verstrijken van de tijd bijhoudt: een week, drie maanden, een jaar, twee misschien, of langer.

Het is een eeuwige lijdensweg voor het volk met een verzameldrang in boeken, voor mensen die na twintig pagina’s in het verhaal zitten, en tijdens werk, boodschappen doen, of het autorijden last hebben van leesdorst.

Leesdorst? Ja.

Vergelijk het met de sensatie wanneer je een serie-kijken-in-je-pyjama-sessie houdt, en na de vierde aflevering je het gevoel bekruipt dat deze pyjama-tijd beter besteed zou kunnen worden aan nuttiger zaken. Deze sensatie, maar dan wanneer je al nuttige dingen aan het doen bent en vindt dat je eigenlijk de tijd beter had kunnen besteden aan het lezen van een boek. Dit is leesdorst.

Leesdorst maakt (mij) onrustig en chaotisch, chaos maakt alles behalve efficiënt, en laat efficiëntie nu juist de sleutel zijn tot de verlichting van leesdorst. Daarom verzon ik een lijst met titels van boeken die al te lang wachten op aandacht, gewoon prioriteit hebben, of me al tijden vanaf de plank naast mijn bed furieus toeschreeuwen, omdat mijn slaappatroon onze relatie in de weg staat. Hopelijk zorgt deze lijst voor structuur en een hoger tempo in mijn leesgedrag, en wat orde in de boekenkast.

DE LIJST (voor 2013)

Birthday Letters – Ted Hughes
Chinatown Death Cloud Peril – Paul Malmont
Ivanhoe – Sir Walter Scott
Alice’s Adventures in Wonderland – Lewis Carroll
Far From the Maddening Crowd – Thomas Hardy
The Adventures of Sherlock Holmes & The Memoirs of Sherlock Holmes – Arthur Conan Doyle
Subterranean Kerouac; the Hidden Life of Jack Kerouac – Ellis Amburn
Roll Jordan Roll; the World the Slaves Made – Eugene D. Genovese
How Fiction Works – James Wood
The Empty Family – Colm Tóibín
The Room– Hubert Selby Jr.
Don Quixote – Miguel de Cervantes Saavreda

Met pijn en moeite opende ik mijn ogen, en deed ze snel weer dicht. Ik gleed zoekend met mijn handen over de ruimte naast mijn hoofdkussen: na avonden stappen bevindt mijn telefoon zich namelijk ergens in die buurt. Mijn telefoon lag er niet, in plaats daarvan klauwden mijn zoekende vingers door een hoop kleine korrelige brokjes, of kruimels.Licht verontrust opende ik toch mijn ogen maar weer om te kijken wat er nu weer kapot of open was gesprongen bij mijn thuiskomst vannacht.

Terwijl ik mij half omrolde om de brokjes eens van dichtbij te inspecteren, raakte mijn been iets aan onder het dekbed. Iets hards, iets van significante grootte, iets dat er niet hoorde. Verbaasd sloeg ik het dekbed opzij, en daar, ter hoogte van mijn knie, lag niets minder dan een flinke bonk feta-kaas. Toen ik eindelijk de link had gelegd tussen de brokjes rond mijn kussen (en in de rest van mijn bed) en het stuk kaas onder het dekbed, was het tijd om de rest van de avond eens te evalueren.

Deze avond was niet bijzonder anders dan andere avonden in weekenden hiervoor: een borrel met vrienden of collega’s, iets te veel alcohol, vijf uur ’s ochtends thuis. Toch sluipt er sinds een maand of twee iets venijnigs in mijn uitgaansgedrag. Waar vroeger mijn alcoholconsumptie niets bracht dan een opgewekt humeur en een wat minder gesloten houding, blijkt dat ene biertje extra tegenwoordig een sleutel te zijn tot mijn innerlijke doos van Pandora.

Hoe vriendelijk en beschaafd ik ook probeer te zijn, sinds kort is de drempel om mensen aan te spreken op –in mijn ogen-  dom en verderfelijk gedrag, behoorlijk laag. Dit weiger ik, na 27 jaar ja-knikkerij en passief lijden, te zien als een negatieve ontwikkeling. Wat mij vooral stoort, is dat alcohol deze lichte irritatie en verontwaardiging omzet in woede, teleurstelling en losbandig gedrag. Na het drinken van iets te veel alcohol word ik boos, voel ik me alleen, en in plaats van terug te fietsen naar de veilige omgeving van mijn bed, kachel ik door naar de volgende kroeg onder het mom: als de avond op positieve wijze eindigt, dan is het verrotte middenstuk niet relevant. Maar hoe positief is al die aanspraak van random mensen in de kroeg  wanneer je nog boos bent over de uren daarvoor? Wat heb ik aan die nummers in mijn telefoon van mensen die ik nooit zal bellen? Hoe leuk is het om met hoofdpijn wakker te worden naast een stuk feta-kaas waar je te moe en te lam voor was om ‘m op te eten? Mooi verhaal, dat wel, maar iedereen weet dat het belangrijkste element van een grappig verhaal juist te vinden is in de verkapte tragiek.

Strompelend het bed uit, water halen, ik volg het spoor van uitgegooide kleding en alles – de kleding, mijn haar, mijn hele kamer – stinkt naar sigaretten en bier. Zo gaat het nu al weken, en zo wil ik het niet: het is tijd om minder te gaan drinken.

Nooit gedacht dat iets simpels als feta-kaas mij ooit zou wijzen op de dunne lijn tussen gebruik en misbruik van alcohol.