“And for once in his life it was quiet, as he learned how to turn in the tide/
And the sky was aflare when he came up for air in his home-made, fan blade, one man submarine ride”
– John Mayer – Walt Grace’s Submarine Test, January 1967

De regen komt met bakken uit de hemel; het is grijs, koud en een beetje troosteloos. Af en toe steekt een zeehond zijn kop boven het water en paar mensen leggen hun bootje aan in het haventje hier. Ik ben in Tofino, een surfplaatsje op Vancouver Island. Het uizicht is prachtig; vanuit het hostel kijk je uit over het water, tegen een ander eiland aan en zie je bergen die deels verborgen zijn door de mist. Morgen en overmorgen gaan we surfen; gelukkig krijgen we wetsuits aan en worden we naar het strand gebracht en gehaald, want het weer valt behoorlijk tegen.
Freya en ik hebben zo onze twijfels over de samenstelling van de genen van de lokale bevolking hier: alle mensen lijken op elkaar, en ze zien er niet allemaal even gelukt en/of relatief symmetrisch uit. We blijven hier nog wel een halve week; dus wie weet wat voor informatie we krijgen over de zuiverheid van het Tofino-volk!

Het is ruim een maand geleden dat ik een blog heb geschreven, en er is een hoop gebeurd; ik werk inmiddels niet meer bij de stallen in Richmond. Ik ben 5 kilo aangekomen door alle Fish & Chips die ik naar binnen werk. Veel van de contacten die ik opdoe zijn vluchtig, sommigen zijn wat intenser en onpraktisch, maar allemaal de moeite waard. Na Richmond zijn we een paar dagen teruggegaan naar Vancouver, waar er, tijdens mijn eerste date in Canada, vegetarische curry voor me werd gemaakt…de luxe! Vanuit Vancouver trok ik met de ferry naar de overkant; Vancouver Island.
Tijdens de tocht op de ferry kreeg ik bijna de neiging om te huilen; het is hier zo mooi en ik ben zo blij dat ik ben gegaan…ik snap niet dat ik ooit twijfels heb gehad. Ik zag Victoria in zonlicht, in het weekend, vlak voor een grote zeilrace. Ik heb op het toilet gezeten in het parlementsgebouw, heb Pamela Anderson en Michael Bublé gezien, en ben de zee opgegaan waar ik orka’s zag, terwijl daarachter de besneeuwde bergtoppen van Washington te zien waren. ’s Avonds ging ik met een groep Nederlandse jongens naar Big Bad John’s; een bar met pindaschillen op de grond en bh’s aan het plafond, waar ik met lokale mensen aan de praat raakte, en met wie  ik ’s nachts over straat zwalkte op weg naar een pizzeria.

Om geld te besparen heb ik gecouchsurft bij een stel jongens en meisjes die ons meenamen naar een Canadese verjaardag waar ik de meest dodelijk Sangria ooit dronk en het hele feest heb gemist. Twee dagen later heb ik (denk ik) een van de mooiste busreizen uit mijn leven gemaakt; helaas had ik de nacht ervoor niet geslapen en natuurlijk zat er een enorm dikke, naar dode cavia’s riekende man bij ons in de bus, dus veel heb ik niet meegekregen van al dat natuurschoon. Gelukkig gaan we vanaf maandag voor eten en onderdak werken op Rednettle Farm, waar we voor een stel honden moeten zorgen en waar we gaan leren tuinieren. De boerderij is vlakbij Duncan, dus we mogen ook weer de bus terug nemen, en hopelijk heb ik de avond ervoor iets meer geslapen, zodat ik niet weer de helft van de tijd knock-out tegen het raam geplakt zit.

Over twee weken – na ons tuinier-avontuur- keren we weer terug naar Vancouver en daar vandaan trekken we naar het oosten. In juli willen we naar de Calgary Stampede; een groot rodeo festival dat íedereen hier lijkt te kennen. Toronto bewaren we voor augustus en in Oktober zijn we in Halifax, waar mijn lieftallige moeder en stiefvader me op komen zoeken! In de tussentijd zullen we weer een baantje moeten vinden, want het is hier afschuwelijk duur.

Het is bijzonder dat ik, waar ik ook ben, een basispunt voor mijzelf creëer. Dit was eerst Amstelveen, maar nu is dat Vancouver: het is de plaats waar ik begon, waar ik zaken als bankpassen, telefooncontracten en mijn eerste Canadese baan regelde. Ik heb er mijn reisgenootje leren kennen, en ik weet waar ik moet zijn als ik iets nodig heb. Op mindere dagen -als ik me ontheemd, eenzaam en moe voel – verlang ik terug naar Vancouver, naar ‘mijn’ bed in kamer 225 in Hi Hostel Downtown op Burnaby Street, met de Zweedse jongens en reisgenoot Michel als buren in kamer 223 en het goddelijke ontbijt iedere ochtend. Op goede dagen ben ik zo blij dat ik reis: ik ontmoet zoveel mensen die ik nooit zou hebben ontmoet als ik thuis – of op die kamer in het hostel – was gebleven; ik zie zoveel dingen die je normaal gesproken alleen in boekjes of op Discovery Channel ziet…ik vind het vervelend dat ik over 9.5 maanden “al” terug naar huis moet. Het is misschien niet zo’n fijn vooruitzicht voor de mensen thuis, maar ik ga, zodra ik in Nederland ben, weer een andere reis plannen… naar Azië, of Zuid Amerika, of de Verenigde Staten, of …ik weet het nog niet. Eerst maar even Canada doorkruisen!