Een van de redenen waarom mensen graag op reis gaan, is omdat de kans dan vrij groot is dat je nieuwe mensen ontmoet. De achtergrondverhalen en de karakters van de mensen zijn vaak flink gevarieerd. Dit levert, zo heb ik ondervonden, vaak hele verrassende en verfrissende gesprekken op. Zo was ik gisteren in mijn eentje een stukje wandelen in downtown Vancouver. Zo’n stukje wandelen resulteerde er natuurlijk weer in dat ik verdwaalde: in plaats van het half uurtje dat ik  voor deze wandeling had ingepland, deed ik er ruim twee uur over. Gelukkig was ik hier op voorbereid en had ik een kaart mee: ik liep binnen bij de Starbucks op Robson Street, kocht een Vanilla Latte en een Apple Fritter en ging aan een tafel zitten. Terwijl ik, sippend van mijn koffie, de kaart aan het bestuderen was, hoorde ik een stem naast me: “Do you need to go anywhere specific?” Rechts van mij zat een kleine, gezette man van eind vijftig met een pet op: hij bleek 26 jaar buschauffeur te zijn geweest in Vancouver. Niet alleen vertelde hij me waar ik naartoe moest lopen (ik bleek toevallig op de goede weg); we bespraken ook de leuke aspecten van Europa, de arrogantie van Spanjaarden, zijn reisverhalen en zijn plannen om volgend jaar naar Engeland te verhuizen.

Ik zie mezelf niet echt als een erg sociaal persoon: ik praat niet spontaan met onbekende mensen, ben soms wat afstandelijk en small talk is ook niet echt aan mij besteed; maar het was goed om erachter te komen dat, in mijn eentje in een vreemd land, ik wel degelijk aan de praat raak met mensen die ik niet ken, en dat deze mensen me heel veel kunnen vertellen en me heel graag willen helpen!

Dat er ook minder leuke mensen zijn die gebruik willen maken van je onwetendheid of kwetsbaarheid als reiziger, is te merken aan de posters die je hier en daar ziet hangen: veel jonge mensen worden vermist: jongens en meiden van begin twintig van wie niemand weet waar ze zijn gebleven.Hoe makkelijk je in een ongemakkelijke of een potentieel gevaarlijke situatie terecht komt werd gisteravond even bewezen. Met de Zweedse buurjongens zaten we in een erg leuk Blues Café op Seymour Street om bands te kijken, bier te drinken en nacho’s te eten toen er een dertigjarige praatjesmaker bij ons aan tafel kwam zitten. Hij deed erg sociaal: ik vond hem een opschepper; hij was blijkbaar heel rijk en vond het nodig om dit 16 keer per minuut op verschillende manieren in zijn gesprekken te vermelden. De Zweden vonden het prachtig, en voor we het wisten waren we in zijn appartement op Granville Street op de 27e verdieping (prachtig uitzicht, dat wel). De jongeman bestelde drank (dat de jongens vervolgens zelf mochten betalen) en zou wel een paar strippers voor ze huren (dan konden de jongens hem wel geld geven). Tegen Freya en mij was de man niets minder dan opdringerig, en toen ik liet merken dat ik hem niet zo kon waarderen en dat ik er alleen maar was omdat mijn vrienden hier wilden zijn,  zei hij dat ik niet zo opgefokt moest doen (dit terwijl hij half over me heen ging hangen). Ik kreeg sterk het gevoel dat de man een psychopaat was; hij deed overdreven vrolijk en amicaal, maar was tegen een van de jongens zodanig opgefokt dat ik hem er wel voor aan zag om ons opeens iets aan te doen. De situatie voelde alles behalve prettig, maar ik wilde ook niet alleen teruglopen naar het hostel. Om half 6 ’s ochtends gingen we eindelijk weg, maar de Zweedse jongens moesten wel héél veel moeite doen om hun geld weer terug te kijken van de man (de strippers waren natuurlijk nooit langsgekomen, en de man wilde heel graag nog naar het Casino, maar dit ging gelukkig ook niet door).

Ik denk dat je heel erg op je hoede moet zijn; je bent als buitenlander sneller geneigd om behulpzame mensen te vertrouwen dan wanneer je thuis bent en veel vrienden en familie om je heen hebt. Mensen zoals de rijke man die ik hierboven beschreef, kunnen op deze manier heel makkelijk gebruik maken van reizigers door hun geld te jatten, of erger. Ik heb wederom geleerd dat ik altijd op mijn intuïtie moet vertrouwen in dit soort situaties: liever iets minder vriendelijk maar wel veilig, dan dat ik alle remmen los gooi en op één van die vermist-posters beland die je hier op de lantaarnpalen geplakt ziet.