Van de week heb ik een boekje gekocht omdat ik de illustraties zo leuk vind. Het gaat om het boek 344 Questions? en is geschreven en geïllustreerd door Stefan G. Bucher. Het blijkt een soort zelfhulpboek te zijn in de vorm van schema’s (flowcharts) met vragen. Geen suf gedoe met advies van mensen die je toch niet kent (en belangrijker: van mensen die jou niet kennen), maar 139 vrolijk gekleurde pagina’s met in totaal 1800 leuke, prikkelende, grappige en confronterende vragen zoals:

“What have you learned that will help you next time disaster strikes?”

…

…

“Have you assembled your disaster kit?” — “Do you have enough water in reserve?” — “Don’t you think some chocolate reserves would offer at least a moment’s solace, even during a major catastrophe?”

…

“Have you registered as an organ donor?” — “Do you think you’re too young for all this stuff?”— “Do you believe in knocking on wood?” — “Do you believe in looking left and right before crossing the street?” — “Do you believe in the existence of people who text while driving?”

Al het bovenstaande is afkomstig van slechts één (1) enkele pagina (blz 83), dus iedereen met een beetje brein snapt dat de rest van het boek niet zal tegenvallen. Voor nog meer promotiemateriaal: zie hier de link naar wat voorbeeldpagina’s en een stukje van de introductie!

Een van de eerste actieve verzoekjes in het boek is om een gedetailleerd schema te maken van je uitstelgedrag. Nu valt er voor mij op het moment weinig meer uit te stellen: ik hoef niet zo veel in- of aan te leveren, maar de afgelopen 6 jaar zag mijn uitstelgedrag er ongeveer als volgt uit:

Het had beter geweest als ik dit schema ongeveer 10 jaar geleden had moeten tekenen: dit had me een hoop doelloos gehannes gescheeld. Alhoewel, in die tijd hadden we (gelukkig) nog geen Facebook.

Hoe dan ook; gezien de huidige toestand in de GGZ met de verplichting tot het betalen van een eigen bijdrage voor een gesprek met de psycholoog, lijkt het me verstandig dat alle mensen die ‘gewoon even’ in een crisisje zitten eerst dit boek gaan kopen en volkladden. Misschien blijkt zo’n gesprek met de psycholoog helemaal niet nodig, en mocht dit wel het geval zijn, dan kun je de therapie aanzienlijk verkorten door tijdens het intake-gesprek dit boek aan de behandelaar te overhandigen en desnoods post-its te plakken bij de onderwerpen waar je leven op vastloopt…scheelt toch zeker 2 sessies, denk ik!

Kortom: koop dit boekje! Het is leuk, nuttig, én leerzaam.

Ik verdwaal vaak, tenminste; als ik het risico neem om eens van mijn standaard route af te wijken.

Soms fiets ik door Amsterdam, denkend dat ik een kortere route naar mijn plaats van bestemming neem, maar ondertussen rijd ik verschrikkelijk om, en kom ik een half uur later aan dan ik in de eerste instantie had gepland. Inmiddels werk ik met vaste punten; ik weet vanaf punt A hoe ik bij punt B moet komen en vanaf punt B naar punt C. Helaas blijft de route van punt A direct naar punt C ietwat problematisch; mijn persoonlijke navigatiesysteem blijft toch wat gebrekkig.

Toch heb ik soms van die dagen -wanneer ik nergens op tijd hoef te zijn en ik voldoende geld op mijn OV-chipkaart heb staan om in geval van nood een bus of tram te pakken- dat ik ga fietsen en wel zie waar ik uit kom.  Zo ook anderhalf jaar terug: ik was ergens in Amsterdam Oost blijven slapen (ik weet niet meer waar precies -of bij wie-  maar ik had geen kater, want dan zou ik nooit op ontdekkingsreis zijn gegaan) en het was mooi weer. Ik besloot daarom eens een weg te volgen die ik altijd vermeed omdat ik bang was om op een volledig onbekende locatie uit te komen en daar te moeten blijven tot een argeloze wandelaar mij – na 3 maanden en compleet verwilderd-  terug zou vinden.

Het bleek reuze mee te vallen: ik volgde de rivier de Amstel vanaf de Berlagebrug tot aan Ouderkerk aan de Amstel en het was de mooiste route die ik in tijden had gefietst. Inmiddels werk ik al anderhalf jaar op Zeeburg en rijd ik met enige regelmaat deze route langs de Amstel (wanneer ik niet te laat vertrek en de weeromstandigheden een beetje gunstig zijn).

Je zou denken dat je na anderhalf jaar, 2 keer per week het fietsen van dezelfde route, toch wel een beetje uitgekeken – of op zijn minst gewend- raakt aan het uitzicht; maar niets is minder waar: ik verbaas me nog steeds!

Ieder seizoen staat de Amstel goed: de kaalheid van de winter benadrukt de weilanden richting Ouderkerk; in de lente nodigt het contrast tussen de groenheid van de weilanden, de blauwheid van het water, en de molens langs de kant uit tot varen en het lezen van een boek op een van de bankjes. De nevel boven de rivier terwijl er een eenzame roeier door het gladde water scheert; het riet langs het water, de bomen, de statige huizen aan de ene kant en de oude boerderijen aan de andere kant: er is zoveel te zien in 5 kilometer dat je je nooit hoeft te vervelen.

Ik weet niet wat ik het komende jaar voor natuurlijk schoon mag gaan aanschouwen in Canada, maar het zal vast indrukwekkend zijn. Ik hoop maar dat ik dat ik daar niet zodanig word verwend dat een simpel fietstochtje langs de Amstel iets saais en gewoons wordt, ondanks dat er geen zalm in de rivier zwemt en ik geen elanden en/of beren tegen kom.

Go against what you usually do.

Your friends don’t know anything. They don’t want to be held accountable for giving you risky advice.

And all the greatest outcomes were born out of taking a risk.

Divert your path.

Have mini nervous break downs along the way, so you never end up having a big one in a white padded room somewhere.

Embarrass yourself.

Scare yourself.

Listen to your gut. That bitch is always onto something.