De waarheid dringt soms op de meest onnozele momenten tot een mens door: tijdens het poetsen van je tanden, tijdens het smeren van een broodje chocoladepasta of, in mijn geval, tijdens het luisteren naar een studiegenoot terwijl je in een Spits van gisteren op zoek bent naar je horoscoop.

Mijn studiegenoot is, zonder overdrijven, het meest lieve mens wat ik ooit heb ontmoet. Ze is altijd aardig, altijd enthousiast, altijd lief en behulpzaam, ze is de laatste die iets naars over een ander zou zeggen. Bij ieder ander zou ik dit irritant hebben gevonden, maar bij haar past het zo goed. Ze ziet de wereld zoals ik deze ook graag zou zien: ondanks alle narigheid zijn er nog bergen leuke en mooie details om je aandacht aan te besteden: een simpele herfstdag tovert ze via telefoonfoto’s om tot een scène uit een sprookje. Een foto van haar vingers die een hart vormen; het zou zo veranderd kunnen worden in een kaartje die je naar je beste vriendin stuurt. Ze vindt een dichter niet gewoon ‘wel leuk’: ze adoreert hem. Als ze lacht krijg je zin om haar te knuffelen en ze beschikt over een gezonde dosis zelfspot. Als je haar kent kun je bijna niet anders dan haar bewonderen.

Terwijl ik vanmiddag met haar en een andere studiegenote in een gang van de VU stond, vond ik het nodig om haar erop te wijzen dat ze altijd zo heerlijk vrolijk was. Ik weet niet meer wat ik haar precies vroeg…misschien vroeg ik wat haar geheim was. Misschien vroeg ik haar helemaal niets, maar het antwoord wat ze me gaf was in ieder geval kraakhelder: “You have to shake the happiness out of everything..”, zei ze grappend. Iets serieuzer vervolgde ze: “Sometimes you just have to headbutt the happiness out of life, you know?”

Hoewel ik er verder niet noemenswaardig op reageerde, bleef haar opmerking op weg naar huis nagalmen in mijn hoofd. Ik schaamde me een beetje: ik kan me niet herinneren wanneer ik het leven voor het laatst een schop, laat staan een kopstoot heb verkocht om er zelf gelukkiger van te worden. De manier waarop ik me een weg door mijn bestaan baan is toch meer te vergelijken met een papieren bootje op een kabbelend beekje; hier en daar ligt misschien een opstandige zwerfkei die je even moet omzeilen om ergens de vruchten van te kunnen plukken, maar dat is lang niet zo geweldadig als een shake of een headbutt.

Misschien is dit wel het perfecte voornemen: stoppen met kabbelen. Stoppen met routinematig leven; stoppen met voortijdig opgeven; ècht mijn best gaan doen; stoppen met het verdoen van tijd en me blind staren op alles wat verkeerd ging, of eventueel zou kunnen gaan: I’m going to shake it up a bit…and will give my life the occasional headbutt from now on!

Sinds juli staat het huis in de steigers. Toen ik de makelaar op straat zag staan tijdens het keuren van deze steigers en hem, op enigszins geïrriteerde wijze, vroeg hoe lang de renovatieperiode zou gaan duren, was het antwoord vrij geruststellend: 4 weken.

Nu ben ik geen groot rekenwonder, maar het is me inmiddels duidelijk dat deze 4 weken al een tijdje verstreken zijn.

Het begon allemaal met het geluid van drilboren in de buitenmuur, maar het had net zo goed naast mijn bed kunnen zijn geweest, zo hardnekkig drong het geluid van de boormachines door in mijn hersenpan. Daarna kwamen de bouwvakkers het huis binnen, het liefst als je op je kwetsbaarst was: ’s ochtends, als je nog in je ochtendjas je outfit voor die dag stond uit te kiezen. Er moest een nieuwe dakkapel gezet worden, wat er eigenlijk op neerkwam dat ik alles in mijn kamer moest verschuiven, dat ik mijn sokken moest aantrekken terwijl er stoffige oude mannen door mijn raam naar binnen, danwel naar buiten klommen, dat plastic koffiebekertjes met plastic lepeltjes werden achtergelaten op mijn vensterbank, of dat ik om 7 uur ’s ochtends een onsamenhangend gesprek aan het voeren was over het paringsgedrag van ratten en muizen.

Hierna was het de beurt aan de schilder (met blokjes-beugel) die me uiterst beleefd, en een beetje angstig, vanaf de steiger vragen stelde over mijn dagelijks leven en uiteindelijk besloten had dat het wel geoorloofd was om mijn fles Glassex permanent te lenen.

Blijkbaar ging de renovatie toch niet snel genoeg, want sinds kort loopt alles ineens door elkaar: de voordeur is verschoven; er is een muurtje gemetseld; ze zijn onder het huis begonnen met slopen en opbouwen; stof stuift door de keukens en kamers; vanmorgen zijn ze om 6:45 op de eerste verdieping begonnen met het slopen van de badkamer; het water werd tot 7:30 afgesloten; de zakken met cement liggen in een nog-niet-bewoonde kamer; over twee weken krijgt de tweede verdieping een nieuwe badkamer en, as we speak, wordt er een of andere kabel door het huis getrokken: ik heb geen idee wat de staat van mijn kamer zal zijn wanneer ik thuiskom.

Hoewel de meeste huisgenoten al een moment hebben gehad waarbij ze zichzelf, de huisbaas, of de bouwvakkers uit pure irritatie of wanhoop ernstig lichamelijk letsel wilden toebrengen, heb ik de neiging om te vluchten tot nu toe weten te onderdrukken.

Zolang de heren doorwerken, zolang ik verandering zie, zolang ik weet dat er gewerkt wordt aan iets beters, iets mooiers, iets zonder lekkage, zonder schimmel, zonder uitvalsverschijnselen; zolang ik weet dat ze hun best doen voor ons, vind ik het prima. Op deze dagen beweeg ik mij kalmpjes door de puinhopen van mijn stulpje. Waar ík niet tegen kan is stilstand, gebrek aan communicatie, onafgemaakt werk en onverschilligheid: het is mijn huis, mijn onderkomen waar doorheen gebanjerd wordt, en ik heb graag dat daar rekening mee wordt gehouden.

Zolang dit gebeurt, en er zo goed mogelijk op gelet wordt dat ik niet teveel hinder ondervind van het gehak, gesloop en gebouw, dan vind ik het niet erg om af en toe een keer extra te stofzuigen of mijn ochtendritueel te delen met stoffige, luide bouwvakkers van middelbare leeftijd.

Ik realiseer me namelijk heel erg goed dat je soms gewoon even flink door de puinhopen heen moet werken voor je écht krijgt wat je wilt.