Zoals gebruikelijk is bij verjaardagen, weet ook ik al wat ik de 16e als cadeau mag ontvangen.

Ik was er tenslotte bij toen mijn prachtige nieuwe plastic bloemetjes-servies werd gekocht! Ideaal, als je het mij vraagt; want zo krijg je nooit iets wat je niet hebben wilt en hoef je  datgene dan ook niet, met bijbehorend schuldgevoel, ergens zo diep mogelijk in een kastje te verstoppen, zodat je het stuk onbenul over 3 jaar een keer tijdens een grote schoonmaak weg mag gooien.

Maar dit jaar krijg ik niet alleen een plastic bloemetjes-servies. Nee. Dit jaar krijg ik bewust iets wat ik eigenlijk niet wil hebben, namelijk: hardloopschoenen.

Dit drama begon eigenlijk anderhalve week geleden. Ik ging langs de huisarts voor een verwijsbrief. Het is namelijk zo dat drie jaar nadat een zekere chirurg met laserstralen geprobeerd had om de vaten in mijn benen te ‘elimineren’, ik weer last kreeg van “ontsierende” aderen en een nare druk in mijn kuiten. Tijdens het gesprek met mijn huisarts (die overigens vrij verbaasd was dat ik al eerder was geopereerd, terwijl hij mij zelf had doorverwezen) kreeg ik  precíes het advies waar ik niet op zat te wachten: “Misschien moet je gaan joggen.”

Eerst verstond ik hem niet zo goed omdat hij de letter j in joggen ook echt uitsprak als [j] en niet als [dj]. Toen hij zijn uitspraak, na een zekere wazige blik in mijn ogen, verhelderde met het woord “hardlopen”, kreeg ik het even benauwd. Ik heb namelijk een hekel aan hardlopen.

Ik fiets mij het schompes met mooi weer, ik schep kilo’s zand weg uit de tuin, en twee uur in het zwembad doorbrengen met baantjes trekken vind ik geen probleem; maar hardlopen is echt niet aan mij besteed.

Natuurlijk kreeg ik die verwijsbrief mee. Maar het woord “joggen” bleef in mijn hoofd gonzen. Het lijkt  me ergens ook best leuk om het heel goed te kunnen, maar voordat je het goed kunt heb je nog zo’n lange weg te gaan. Vol ongeloof vertelde ik een aantal mensen wat voor belachelijk advies ik had gekregen. En tot mijn ongenoegen werd ik door iedereen aangespoord om het ook daadwerkelijk te gaan doen: “ipod op en gaan” “Het is gewoon een kwestie van wennen!”, en gisteravond kreeg ik al advies over een mogelijke route die ik zou kunnen gaan lopen.

Ook mijn moeder had ik op de hoogte gebracht, en ook zij stelde voor dat ik volgens een schema zou beginnen. “Maar dan moet ik eerst schoenen hebben, en daar heb ik nog even geen geld voor”, probeerde ik. “Die krijg je van ons. Voor je verjaardag. Vrijdag uitzoeken”. Het is dus officieel; ik kom er niet meer onderuit; als de dokter het voorstelt, anderen mij aanmoedigen, en mijn ouders bereid zijn om er geld aan uit te geven zal ik er wel aan moeten geloven. Ik ga hardlopen.

Natuurlijk ga ik niet voor het halve werk, want dan houd ik het nooit vol. Ik ga mijzelf een doel stellen; over twee jaar sta ik in een strak pakje en met een ijzeren conditie bij de start van de New York City Marathon…*sigh*