Omdat iedereen wel eens een verschil wil maken in de wereld, ging ik gisterenavond naar het “Making a Difference” feest; een avondvullend programma in de aula van de VU. De avond werd op de flyer als volgt beschreven:
Sprankelend feestprogramma met cabaret door Raoul Heertje en Hassan’s Angels, interviews met excellente allochtone ambassadeurs en een debat over een mogelijk kabinet Wilders I. Onder leiding van Prem Radhakishun.
Het sprak natuurlijk al voor zich, maar de hele avond stond in het teken van integratie. Niet alle Marokkanen zijn crimineel, niet-westerse allochtonen hebben vaak al een achterstand door hun uiterlijk waardoor ze harder moeten werken om hetzelfde te bereiken als een autochtoon, en Wilders is een blaaskaak zonder inhoud. Het is allemaal al uitvoerig besproken in de media. De excellente allochtone ambassadeurs die kwamen praten, waren van de ECHO Foundation, en waren eerdere winnaars van een ECHO Award:
ECHO Award
Jaarlijks reikt ECHO de ECHO Award uit aan twee zich onderscheidende studenten uit het hoger onderwijs (een hbo-student en een wo-student). Hiermee richt ECHO de schijnwerpers op studenten van allochtone herkomst die zich onderscheiden door bovenmatige studieprestaties en maatschappelijke betrokkenheid.
Hele slimme allochtonen dus. Er zaten ook heel veel slimme allochtonen in de zaal; minstens de helft van het publiek viel onder de noemer niet- westerse allochtoon.
Begrijp me niet verkeerd; ik vond het een leuke en informatieve avond, maar tijdens het gesprek over de ECHO Awards begon er toch iets te kriebelen. Aan de ene kant begrijp ik dat een ECHO Award een stimulans kan zijn voor allochtone jongeren om het beste in zichzelf naar boven te halen; om hard te werken en succesvol te worden. En dat vind ik goed initiatief. Maar aan de andere kant hoorde ik, wat integratie betreft, pas aan het einde van de avond een geluid (van Raoul Heertje) waar ik op zat te wachten: “We zijn allemaal Nederlanders: je hebt alleen klootzakken, en niet-klootzakken”.
Wat ik niet zo goed begrijp, is dat er gedacht wordt dat gelijkheid voor iedereen behaald wordt door verschillen tussen mensen te benadrukken. Om integratie te bevorderen zijn er welzijnsverenigingen, clubhuizen en avonden, zoals deze, opgezet om een groep te onderscheiden van een andere groep. Allochtoon tegenover de autochtoon, de Surinaamse gemeenschap tegenover de Marokkaanse gemeenschap, Hindoestaan tegenover de Moslims.
Ik denk dat, wanneer het streven “gelijkheid voor iedereen” is, het onverstandig is om verschillen tussen mensen te benadrukken: je moet op zoek gaan naar overeenkomsten. En daarom had ik zo’n moeite met het idee van een ECHO Award: als een stimulans is het prima, maar het is wel weer een manier om onderscheid te maken: en dit lijkt me juist wat men wil vermijden: onderscheid.
Misschien was voor mij het probleem van het “Making a Difference” feest, dat er niemand uitgenodigd was die openlijk kritiek leverde op het leggen van de nadruk op verschillen, waardoor het een soort avond werd ter ophemeling van de allochtoon in de moeilijke Nederlandse maatschappij. Dit moet natuurlijk niet gebagatelliseerd worden, maar zal waarschijnlijk ook niet veranderen wanneer het woord “Difference” niet vervangen wordt door “Change”.
