Ramses Shaffy is dood. Het zal inmiddels geen verrassing meer zijn, want op iedere televisie- en/of radiozender wordt er wel iets over gezegd. En terecht. Ik mocht hem wel, die Ramses. Op Liesbeth List heb ik het nooit zo gehad (teveel make-up, teveel gebit…u begrijpt me), maar de heer Shaffy zong altijd zo mooi, was misschien nog wel beter op de piano, was bijzonder knap in zijn jongere jaren en maakte daar ook heerlijk gebruik van. “Heel Amsterdam hield van hem.”…en hij hield van heel Amsterdam.

En terwijl ik tijdens het eten met een half oog naar een interview met deze man zat te kijken, zei hij iets wat in m’n hoofd bleef hangen. Niet dat ik hem precies kan citeren, maar het kwam hier op neer: Er zit een verschil tussen ‘alleen zijn’ en ‘eenzaam zijn’. Sommigen denken dat dit ‘alleen zijn’ hetzelfde is als ‘eenzaam zijn’, maar daar zit, volgens meneer Shaffy, een groot verschil in. Namelijk: wanneer je alleen bent, ben je met jezelf; niets mis mee. Maar wanneer je eenzaam bent, dan mis je een ander. Je hebt de behoefte om iets te delen met iemand die er niet is (op wat voor manier dan ook). Eenzaamheid is zoveel erger dan alleen zijn.

Toen ik zijn uitleg hoorde had ik hem wel willen zoenen…die goede, oude, inmiddels overleden Ramses.

Ik ben namelijk ‘alleen’ sinds 2007, en dat is prima. Maar in die twee jaar voelde ik me nooit eenzamer dan wanneer ik naast iemand lag, of liep, die niet met me wilde delen wat ik op dat moment te bieden had. Niets vond ik erger dan bij iemand te zijn die het ‘wel gezellig’ vond dat ik er was, maar wie het ook niet uit had gemaakt wanneer ik er niet was geweest.

Weten dat je voor lief wordt genomen, of zelfs genegeerd wordt door een persoon waar je alles voor over zou hebben is walgelijk vernederend. Het moeten vragen om aandacht, wetende dat je iemand verveelt met je enthousiasme en de moeite die je doet; niets was akeliger dan dat. Ik wil me nooit meer zo vervangbaar voelen.

En nu ik weereens alles heb geprobeerd, alles heb ingehouden, gedoseerd, of toch heb uitgesproken, al mijn geduld heb weten op te brengen, maar het allemaal toch niet genoeg lijkt te zijn, geloof ik voor het eerst heilig in de woorden van een man die eerst moest sterven voor ik hoorde wat ik al jaren wist: als eenzaamheid het enige is wat er nog over blijft, dan ben ik liever alleen.

R.S.