Ik ben gék op zingen.

Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zing ik mee met alles wat voorbij komt op de radio, uit winkels, of uit mijn speakers. Buiten durf ik niet te zingen, dus fluit ik. Soms fluit ik per ongeluk ook in de bus, of in het ziekenhuis, of in de supermarkt. Ik zing (of fluit) mee met alle soorten muziek: van opera tot Frank Sinatra, van Metallica tot Rilo Kiley.

Vroeger zong ik mee met de Spice Girls, of Five, of Peter Andre. Tot grote frustratie van mijn familie.

Ik kan namelijk helemaal niet zingen.

Het lijkt me zo heerlijk om iets móóis te produceren wanneer je je mond open trekt. Zo’n mooie Gospel- negerinnen stem zou ik wel willen hebben. Of een stem als Beyoncé, KT Tunstall, Ingrid Michaelson, Jenny Lewis, of zelfs Mariah Carey (voor de bekende uithalen). Maar helaas. Ik haal geen hoge noten, en ook geen lage. Zachtjes zingen kan ik niet, heel hard zingen eigenlijk ook niet. Het enige compliment wat ik ooit heb mogen ontvangen wat betreft mijn zangkunsten, was toen ik onder de douche van mijn toenmalige vriendje vol overgave het liedje Moondance stond te schreeuwen, want het galmde zo leuk.

Nee, een zangcarrière heeft er nooit voor me ingezeten. En toch zou ik het echt heel erg vinden als ik het niet meer zou kunnen doen. Rappen kan ik trouwens ook niet, dus een carrière als hiphopper is helaas ook niet voor me weggelegd.

Er zijn natuurlijk momenten waarop je beter niet kunt zingen en/of fluiten, maar wel iets móet van jezelf. Daar hadden we vroeger de Mini Playback Show voor (u weet wel: met Bulletje, Jac d’Ancona en Tony Eyk in de jury….en Henny ‘Snuitje’ Huisman als show-host. Wát een team!). Maar daar kan iemand van mijn leeftijd nu niet meer bij terecht. Daarom doe ik het stiekem, dat playbacken… of per ongeluk; op de fiets bijvoorbeeld. Of in de bus, weggedoken in mijn sjaal. Playbacken is bijna net zo leuk als zingen; het klinkt namelijk minder vals. Je staat alleen behoorlijk voor lul als je wordt betrapt. Dat was vroeger al zo, toen je tien was, en je moeder opeens de kamer binnenkwam zonder te kloppen, terwijl je nét in een moeilijke/zgn.”sexy” houding uitbundig “All I want for Christmas is you” van MC stond uit te beelden. Dus je kan je voorstellen dat de gevolgen niet te overzien zijn als je op je 24e swingend en playback-ent voor de spiegel wordt verrast door, let’s say, je vriend. The Horror!

Toch draag ik al jaren een groot geheim met me mee. Een geheim waar ik eigenlijk zelf soms heel hard om moet lachen, maar wat anderen waarschijnlijk een beetje storend zullen vinden. En toch wil ik het niet meenemen in m’n graf, want dat zou zonde zijn. Het is namelijk zo, lieve mensen, dat ik, na een middag vol colleges, of na drukte op mijn werk, toe ben aan wat geestelijke ontspanning. En het komt dan dikwijls voor dat ik, met mijn iPod aan, en mijn earphones in, even een rust-momentje voor mijzelf creëer. Ja, beste mensen, ik heb nog regelmatig mijn Personal Mini Playback Show op het toilet.

Ik stel ook maar gelijk  voor dat meer mensen dit gaan proberen (tenzij het er smerig is, of stinkt natuurlijk…en je moet ook geen funky dansjes erbij gaan doen); het ontspant en het idee van een openbaar toilet wordt tóch een beetje aangenamer wanneer je die kleine ruimte gaat bekijken als ‘your personal mini-stage’!

Eigenlijk hoop ik gewoon dat er in de toekomst weer wat meer animo zal zijn voor een leuke playback-show. Weg met Idols en al die serieuze onzin; terug naar het playbacken! Ik kan namelijk niet wachten tot Bulletje weer terug is! Mijn held!