Het nummer Ayo Technology van Milow is inmiddels tot in den treure herhaald. Je doet er tegenwoordig bijna niemand meer een plezier mee wanneer je het nummer even spontaan aanklikt in je muzieklijst (mocht –ie er sowieso al in staan). Natuurlijk kun je altijd nog luisteren naar het origineel van 50Cent en Justin T., maar niet iedereen zit te wachten op de zoveelste artistieke uitspatting van 50 (of T., natuurlijk). Hoe irritant het nummer ook moge zijn, in welke variant dan ook, één zin uit de tekst slaat wel de zogenaamde spijker op zijn kop, namelijk: “I’m tired of using technology”.

In deze moderne tijden kun je de halve wereld leren kennen door je computer aan te zetten en een avondje achter het internet te gaan zitten. Hyves, Facebook, dating sites, fora, MSN Messenger: de mogelijkheden om intensief contact te onderhouden met je medemens lijken eindeloos. Maar klopt dit wel? Kan je iemand wel leren kennen zonder ze daadwerkelijk in de ogen te hebben gekeken?

Want, wat weet je nou eigenlijk écht van iemand van wie je het profiel van voor tot achter hebt gelezen, en op wiens foto’s je meerdere malen hebt ingezoomd? Na hoeveel MSN-gesprekken en e-mails kun je bepalen of de persoon aan de andere kant van de lijn je ligt qua persoonlijkheid? Ik denk, en dat is misschien heel persoonlijk, dat het zien van een profiel als een ‘betrouwbare informatiebron’ over iemand, echt grote onzin is. Alles wat je op internet zet is beïnvloedbaar: geen enkel weldenkend mens zal zijn nare eigenschappen op het internet zetten. Iedereen doet zichzelf voor als leuk en spontaan, en dat is ook logisch! Niemand komt er op om met trots op het wereldwijde web te zetten dat ze arrogant zijn, of dat ze slecht tegen drank kunnen, dat ze uit hun mond stinken, slecht tegen kritiek kunnen, op hun duim sabbelen tijdens het televisie kijken, of smakken tijdens het eten. Niemand maakt een foto van zichzelf wanneer men net het bed uit stapt of even tussendoor z’n nagels knipt: het is niet mooi, dus laten we het niet zien. Er is geen ruimte op Hyves en Facebook voor nare eigenschappen en je kunt dus, denk ik, na het lezen van die profielen, nooit zeggen of je het goed zou kunnen vinden met diegene.

De echte klik, of deze nou vriendschappelijk of seksueel is, hangt waarschijnlijk vooral af van hoe iemand praat (al dan niet met consumptie), woordkeus, timing, stemgeluid, zijn of haar mimiek, de manier waarop iemand zich presenteert in een groep, of iemand je aankijkt wanneer hij of zij tegen je praat, of iemand goed met een grapje weet om te gaan, en dat soort ongein.
En zelfs wanneer dit allemaal wel goed zit na een eerste ontmoeting, dan is het beeld wat je van iemand hebt waarschijnlijk nog steeds niet volledig: je hebt tenslotte nog die zogenaamde omgevingsfactoren. Wanneer iemand zich opgelaten voelt, of het gevoel heeft dat hij of zij onder druk wordt gezet, dan heeft dat natuurlijk ook weer invloed op het gedrag. Bijzonder logisch.