Bij gebrek aan een goed onderwerp voor mijn blog stormde ik van de trap af. “Weet iemand  toevallig een leuk onderwerp voor een blog?”, vroeg ik voorzichtig. Het antwoord dat volgde had ik kunnen verwachten: “Schrijf een blog over mannen!”, zei huisgenootje D. “Over mánnen?”, vroeg ik verontrust. “Ja, over mannen. En wat je met ze hebt meegemaakt.”  Daar moest ik even over nadenken. “Ok,” besloot ik, “Over mannen zal het gaan, maar niet over wat ik met ze heb meegemaakt. Ik haat het wanneer mensen dat soort dingen op het internet gaan zetten: ik vertel m’n vriendinnen niet eens alles, dan ga ik dat ook niet op internet doen.”

Dus hier zit ik dan. Na te denken over wat voor nuttigs ik kan zeggen over mannen. Ik weet het niet. Mijn hoofd is leeg. Wat moet ik erover zeggen? Alles wordt al iedere maand uitgekauwd in die gekke vrouwenbladen, hele boeken en films worden uitgebracht met als onderwerp de problematiek tussen man en vrouw. En waarom? Niemand heeft het geheim nog ontdekt; het is tenslotte allemaal hormonaal of zit ergens zo diep in ons instinct geworteld dat niemand er nog iets aan kan veranderen zonder permanente hersenbeschadiging te veroorzaken. We zitten nou eenmaal met elkaar opgescheept: DEAL WITH IT.

Natuurlijk zou ik het kunnen hebben over de ‘vreemdgaande man’. Want daar schijn ik op te vallen…wat natuurlijk de grootste onzin is. De ‘vreemdgaande man’ bestaat net zo min als de ‘vreemdgaande vrouw’. En een feit is wel dat bijna iedereen het doet, of weleens gedaan heeft, dat vreemdgaan. En mocht iemand het niet doen, dan wordt het altijd nog overwogen, al is het maar voor een seconde. En in die seconde wordt bepaald of de nadelen zullen opwegen tegen de voordelen, en of de officiele partner er wel of niet achter zal kunnen komen. Ik zeg niet dat ik het goed keur, maar niemand is heilig, en men oordeelt altijd bijzonder snel als het om een ander gaat. Vreemdgaan veroorzaakt veel ellende, maar toch wordt het gedaan, dus er moet wel iets aan zijn wat het leuk maakt. In ieder geval heeft oogkleppen op doen en hard met je vinger zwaaien geen enkele zin.

Uiteindelijk gaat het natuurlijk helemaal niet om mannen, maar om liefde. Ik had eigenlijk een blog over liefde moeten schrijven. Maar dat kan ik niet: voor je het weet zien mensen je als zoetsappig en beginnen spontaan vioolmuziek in te zetten wanneer je je in een openbare gelegenheid bevindt. Of je komt juist te verbitterd en koud over waardoor men je een fles vodka en wat glazen bier aanreikt voordat je je zelfs maar op je barkruk hebt genesteld.  Maar het is allemaal vrij simpel: soms gaat het goed, en net iets vaker niet, maar dat is niet erg zolang je er maar niet te lang in blijft hangen. Ik heb genoeg gezegd over mannen en de liefde; dit onderwerp is niet aan mij besteed. Daarom lijkt  ’t mij het beste om het bekend maken van het moraal van dit verhaal even over te laten aan Regina Spektor: