Er zijn spelregels wanneer het gaat om het communiceren met anderen. Wanneer je mensen nog niet zo goed kent als je zou willen, is communiceren bijna een soort spel. Niemand weet de regels echt, men doet maar wat en hoopt van harte dat ze niets zeggen waar ze later spijt van krijgen.
Ik ben niet zo goed in dit spel. Of misschien ben ik gewoon te lui. Maar wanneer ik mensen niet goed ken zeg ik niet zoveel, of ik praat tegen ze alsof ik ze al maanden ken, waardoor mensen soms denken dat ik niet goed bij m’n hoofd ben.
Soms ben ik het  zo spuugzat, al die spelletjes en ongeschreven regels. Soms wil ik gewoon zeggen wat ik vind en horen wat iemand precies bedoelt. Ik heb niet altijd zo’n zin om boodschappen van anderen van voor naar achter uit te pluizen en ze dan uiteindelijk alsnog verkeerd te interpreteren!

Afgelopen vrijdagavond kwam ik een buitengewoon vriendelijk persoon tegen en zaterdag had ik de enorme behoefte te vertellen dat ik het heel gezellig had gevonden die avond ervoor. Ik had zijn nummer al geregeld via een vriend en besloot dat ik zou smsen zodra ik een beetje hersteld was van mijn kater. Maar in nuchtere staat kom je opeens allerlei obstakels tegen waar je totaal niet op zit te wachten!
Opeens moet je rekening houden met gesprekken van de avond ervoor. Je moet je afvragen of diegene wel zit te wachten op een smsje van jou, of hij zal denken dat je iets van ‘m moet, of diegene een vriendin heeft of niet (aangezien hij inderdaad zou kunnen denken dat je iets van hem wilt, wat een goede vriendschappelijke verstandhouding dan opeens in de weg zou kunnen staan),
of hij goed zou zijn in het lezen van een berichtje met een abstractere boodschap, of hij het vervelend zou vinden dat je zijn nummer hebt geregeld zonder dat hij op de hoogte was, of hij het vreemd zou vinden een dergelijk berichtje te ontvangen van iemand die compleet nuchter is (ik wist niet dat er nog hippies bestonden?) en of diegene jou wel net zo aardig vindt als jij hem (misschien praatte hij alleen maar met je uit verveling en omdat hij z’n vrienden nergens meer kon vinden?). Kortom, het werd me een beetje teveel voor een zaterdagmiddag na een avondje stappen en ik besloot het smsje maar te laten voor wat het was.

Het antwoord van de andere partij was zodanig positief dat het mijn vermoedens al bevestigde: er is niets leukers dan horen dat iemand je aardig, leuk en gezellig vindt. Of er nou een achterliggende boodschap bij hoort of niet, het is altijd prettig om te horen!

    Daarom heb ik een voorstel: zeg eens wat vaker tegen mensen dat je ze aardig vindt! Zeg het gewoon zonder je zorgen te maken over of het te direct gezegd is of niet. Wat maakt het uit? De boodschap blijft hetzelfde: positief! Iedereen wordt er gelukkiger van, zowel de boodschapper als de ontvanger. Niemand, behalve verbitterde, nare, sombere en vervelende mensen waar je toch niks mee te maken wil hebben, vindt het vervelend om zoiets te horen!